Die lewe is mooi

Hallo goedaardige kameraden, familieleden en overige schepsels van het menselijke geslacht!

Na ongeveer 1,5 maand van schitteren in afwezigheid op deze pagina ben ik er vandaag toch maar eens voor gaan zitten. Perfecte (schijn) beloftes die iedere student die in het buitenland gaat stage lopen vooraf maakt om regelmatig een blog te schrijven komen ook in mijn geval niet na. Excuses dan ook voor het lang moeten wachten op deze blog, of nou ja eigenlijk misschien ook wel niet want lag wel een beetje voor de hand in zo'n mooi land als deze. A fijn.. er is zoals altijd weer een hoop gebeurd. Ondertussen nog wel even voor school een educatieve blog geschreven (http://blog.han.nl/sportenbewegen/stage-in-het-buitenland-sbe-studenten-brengen-zuid-afrika-in-beweging/) maar hier op webpagina niets minder dan mooie/leuke/gekke verhalen!

Na het schrijven van mijn laatste blog ben ik ten eerste een enorme uitdaging aangegaan (sorry Mam dat ik je dit aandeed) door als een gereïncarneerde falk van een brug van 216 meter naar benden ben gesprongen. Gelukkig hadden ze toevallig die dag nog iets aan mijn enkels gebonden zodat ik niet volledig te pletter zou vallen. Goed, ik leefde dus nog. Maar wat een enorm gaaf gevoel is dat zeg! Zoals de foto's op Facebook waarschijnlijk al een beetje doen vermoeden was het een ervaring om nooit te vergeten. Pas half bijgekomen van de sprong was het een week later alweer tijd voor het volgende spectaculaire evenement. Deze keer was ik zelf niet actief maar heb ik als toeschouwer de Iron Man in Port-Elizabeth mogen aanschouwen. De deelnemers van de Iron Man gaan bijna letterlijk tot op het bot van zichzelf door 4 kilometers te zwemmen, 180 kilometer te fietsen en dan te eindigen met het lopen van een marathon (42.2 km). Deze enorme opoffering van het menselijke lichaam is de reden voor mij om enorm respect te hebben voor alle personen die zich in deze hel durven te gooien. Toch mooi nog even aan het eind vanaf de tribune een selfie kunnen maken met de winnaar van het evenement, misschien levert het later nog eens geld op. 'Ge weet maar nooit' schijnt een wijs man ooit gezegd te hebben.

Nog geen 72 uur (3 dagen) later was het alweer tijd om de volgende ervaring aan te grijpen. Met bijna de gehele groep van vrijwilligers, in totaal 24 personen zijn we een vakantie van 8 dagen langs de Garden Route naar Cape Town gestart. De eerste stop was in Storm River waar we twee nachten zijn gebleven en een activiteit 'water tubing' hebben gedaan. Laten we het erop houden dat wanneer je in Centre Parcs van een glijbaan gaat in een zwemband je ongeveer een vergelijkbare situatie beleefd. De volgende stop op onze trip bracht ons bij een 'hippie-achtig' hostel waarbij je werdt omringt door tal van personen die zich qua uiterlijk voordeden als nageslacht van Bob Marley. Oprecht wel hartstikke gezellig. Tijdens een potje volleybal heb ik het overigens wel voor elkaar weten te krijgen om een teen van een vrijwilliger te breken met mijn onverslaanbare schenen. Engelse botten breken blijkbaar toch iets makkelijker dan de met melk gevoede botten van een Nederlander. Was overigens wel zijn fout maar de rit naar het ziekenhuis en alles wat daarna volgde werd met grote hilariteit beleefd.

Wanneer we de volgende dag na een etentje in een toeristisch restaurant ons weer willen verplaatsen met onze UTS (United Through Sport) bus breekt zo ongeveer het noodlot aan. De bus kapot, wat op dat moment betekende dat we met alle jongens de bus moesten aanduwen! Een klein salliant detail was wel dat het op dat moment hard regende. Doordropen van de regen hebben we met een enorme adrenaline boost de bus uit een modderpoel kunnen duwen. De opluchting die hierop volgde wat zo groot dat de ramen van de bus spontaan dichtsloegen van de condens. De volgende dag was de bus natuurlijk nog niet gemaakt dus hebben we onze trip na ongeveer 9 uur van vertraging uiteindelijk weer kunnen voortzetten. Na een nachtje in Mossel Bay te hebben overnacht was waren we de volgende ochtend al vroeg uit de veren om een grot te bezoeken en een gemakkelijke vorm van speleologie uit te voeren. Dit enigszins interessante moment werd vervolge door het bezoeken van een struisvogelboerderij waarbij we de beesten hebben mogen voeren en zelf even opgezeten hebben. Toch raar om dit zo te doen, waarschijnlijk is dit in Europa niet toegestaan maar toch heb ik hier in Zuid-Afrika als we op uiterlijke vertoning afgaan, het domste dier wat er bestaat gezeten.

Wat volgde was een busreis van ongeveer 7,5 uur wat ons uiteindelijk bracht in Kaapstad (Cape Town). Het hostel was verreweg kwalitatief als slechtste van alle hostels tot op heden te beoordelen. Een wijze man of vrouw heeft mij ooit geleerd om op de positieve dingen in het leven te richten dus dat ga ik nu maar even doen. Een van die positieve dingen was bijvoorbeeld een wijnproeverij op nog geen 45 minuten rijden vanaf het hostel. Waarschijnlijk is het beeld van mij die wijn drinkt al bewonderenswaardig maar boven verwachting was het een hele goede proeverij. Als een waar expert heb ik mij dit middag mogen verzadigen met Zuid-Afrikaanse wijn en chocolade. Geen straf natuurlijk.. De rest van de dag stond vooral in het teken van bijkomen van deze ervaring en vooruitblikken naar de volgende dag. De volgende ochtend begon namelijk om 8 uur al de beklimming van één van de zeven wereldwonderen, namelijk de Table Mountain (Tafelberg). Een zware beklimming/wandeling volgde. Zonder twijfel kan ik zeggen dat het conditioneel een van de zwaarste dingen was die ik ooit heb gedaan. Wilde daarbij toch even benoemen dat we een voorgeschreven wandeltijd van 2,5 uur hebben bijgesteld naar 1 uur en 38 minuten. Moest ik gewoon even kwijt :)

Na drie overnachtingen waarvan de laatste het kortst was vertrokken we na een vakantie van 8 dagen op donderdagochtend (9 april) om 4:00 in de ochtend weer richting Port-Elizabeth met de hele groep. Na een busreis die in totaal iets meer dan tien uur heeft geduurd konden we halverwege de middag weer voet zetten op bekend terrein: Port Elizabeth. Gebruikelijk op de donderdagavond is het spelen van Beerpong in het casino hier. Ondanks dat we allen zeer vermoeid waren hebben we ons toch weten oppeppen om te gaan spelen, en hoe! Waarbij de uitslag van de Beerpong wedstrijden achterwege gelaten kan worden is het benoemen van de trickshot wel noodzakelijk. Door een pingpongballetje over een afstand van ongeveer 8 meter in een emmer te gooien wist ik mijzelf te verblijden met een geldprijs van R1500! Omgerekend ongeveer 115 euro extra in de spreekwoordelijke pocket is natuurlijk hartstikke lekker meegenomen. Maar goed dat we dus toch nog zijn geweest ;-)

De dagen die hierop volgde stonden in het teken van het afscheid nemen van de (oude) vrijwilligers die gedurende de week vanaf zaterdag weer hun reis gingen vervolgen naar een ander land of na huis gingen. De zaterdag daarop was de geoliede machine van UTS alweer verblijd met een anderhalf dozijn aan nieuwe vrijwilligers. Hierbij een aantal vrijwilligers mogen introduceren op de accommodatie waarbij we de avond hebben besloten met een heerlijke Zuid-Afrikaans 'braai'. Deze typische Zuid-Afrikaanse barbecue bracht ook een einde aan alle belevingen die ik de laatste 40 dagen heb mogen meemaken. Binnenkort zullen er waarschijnlijk weer vele ervaringen volgen. Bijvoorbeeld de sportdag die Sare en ik organiseren op 6 mei! Via deze weg wil ik ook de mensen bedanken voor de donaties en we zullen dan ook middels beeldmateriaal het doeleinde van dit geld (wat natuurlijk volledig besteed wordt aan de kinderen in de townships) met jullie delen!

Baie dankie voor het wederom lezen van de blog en graag verwijs ik jullie geheel voor de regels naar mijn Facebook-pagina waar ik inmiddels het bewijs van deze ervaringen met jullie gedeeld heb!

Tot heurens...