Bring me back home
Door: Julian Schelfhout
Blijf op de hoogte en volg Julian
07 Juli 2015 | Nederland, Nijmegen
Geachte lezers/lezeressen,
Een welgemeende oprechte excuses. Dat dit ik in mijn vorige blog ook al omdat ik voor een lange tijd niks had laten horen maar dat doe ik dus nu ook weer.
Ja, en dan zonder dat ik het doorheb zit ik inmiddels alweer een kleine week in Nederland te vertoeven in plaats van de Zuid-Afrikaanse bodem onder mijn voeten. Onbegrijpelijk om te beseffen dat na een ervaring van dik 4,5 maand het vorige week dinsdag tijd was om weer naar 'huis' te gaan. De aanhaling in de vorige zin is expres omdat op een gegeven moment de accommodatie van United Through Sport South Africa ook wel echt aan als 'thuis' aanvoelde. Gedurende de gehele stageperiode kom je met veel verschillende mensen in contact (vrijwilligers en medewerkers) waar je op een bepaalde manier afhankelijk van de persoon een band mee opbouwt. De ene persoon vertrekt na vijf weken alweer terwijl de ander, neem de medewerkers van UTS permanent blijven. Met name de laatst genoemde, alle medewerkers van United Through Sport hebben mijn afscheid van Zuid-Afrika moeilijk gemaakt.
Aan de andere kant was het afscheid nemen van de personen waar ik in Zuid-Afrika het meest 'close' mee was op 10 mei al begonnen. Mijn stagemaatje en tevens huisgenoot Sare Leijkdekkers verliet na drie maanden van geweldige ervaringen het land om weer Nederland in geur en kleuren aan te voelen. Samen met haar heb ik ook het evenement georganiseerd voor 130 kinderen uit diversen townships waarvoor je wellicht gedoneerd hebt. Dit evenement was een groot succes en met grote tevredenheid konden wij dan ook terugkijken op dit project! Met name door het harde werken van Sare en de goede communicatie onderling konden wij deze opdracht tot een succes brengen. Begrijpelijkerwijs waren de dagen naar haar afscheid even wat minder, maar gelukkig werd ik nog omringt door één ander Nederlander die ik voor deze trip nog niet kende maar waarvan ik nu wel echt kan zeggen dat het een top vent is! Samen met Jelle hebben we de laatste drie weken van zijn trip tot begin juni de kwaliteiten van de kinderen binnen cricket en tennis mogen uitbreiden. Met name de momenten waarop wij de kinderen probeerden aan te spreken in het Nederlands zorgden voor hilarische momenten. Ook de invloed van ons Nederlanders op de (internationale) vrijwilligers was er één om te benoemen. Met name de stem van André Hazes die zo heerlijk de woonkamer in kan huilen zorgde voor wat gefronste wenkbrauwen. Daarnaast weten de vrijwilligers ook af van de Snelkookpan-song van Hans Teeuwen die dagelijks over de speaker van de bus schreeuwde. Maar helaas ook van deze knul moest er afscheid genomen worden op 2 juni waarnaar de resterende dagen van de maand er geen mogelijkheid meer was om Nederlands te praten. Dus sindsdien 24/7 alles lekker in het Engels verwoorden en dat ik uiteindelijk ook begon te dromen in het Engels was een bevestiging dat mijn hersenen langzamerhand de Nederlandse taal begon te verstoten. Gelukkigerwijs ben ik net op tijd naar huis gegaan om de Nederlandse sentimenten te behouden al moet ik soms mijzelf nog wel even betrappen op een Engels woordje tussendoor.
Sinds de laatste maand ben ik ook één dag in de week in plaats van het geven van sportlessen, gaan lesgeven op een basisschool waarmee United Through Sport een samenwerkingsverband heeft. Deze keuze heeft voor mij heel wat ophelderingen gegeven van hoe onderwijs ook ingericht kan zijn. Het grootste en meest essentiële verschil is wel het gebrek aan educatie wat wordt aangeboden. Schrik niet als ik zeg dat er regelmatig voor twee klassen van gemiddeld 35 kinderen per klas maar één lerares staat ingepland. Dit betekent dat de lerares het grootste deel van de tijd en soms wel de gehele dag niet aanwezig is in het klaslokaal. Even een plaatje schetsend. De kinderen komen 's ochtends om half acht binnen in het klaslokaal en om acht uur komt de lerares binnen om haar tas neer te zetten waarnaar zij de bladzijdes van het boek opschrijft op het bord en vervolgens het klaslokaal verlaat voor twee uur. Deze kinderen hebben vervolgens geen flauw idee wat zij moeten doen en gaan uit verveling maar met elkaar stoeien/vechten. Wanneer het volume in het klaslokaal te hoog oploopt dan kan het nog wel eens voorkomen dat de lerares even binnenkomt met een plastic stok om te dreigen en haar stem tot het maximale inzet. Vaak wordt deze plastic stok gebruikt om op de tafels te slaan om de aandacht te krijgen. Soms gaat het nog wel eens iets verder en dan moet een kind ongeacht leeftijd het bekopen met een tik van met de plastic stok op het achterhoofd. Iets wat in Nederland nooit getolereerd zal worden en zal leiden tot onmiddellijk ontslag. Officieel is dit in Zuid-Afrika ook niet toegestaan maar net zoals wij in Nederland soft-drugs gedogen gebeurd dit hetzelfde met het slaan van kinderen binnen het (basis)onderwijs. Erg triest om te zien maar buitenom dat wij de kinderen steun geven en helpen met het verbeteren van hun kwaliteiten binnen het onderwijs kunnen wij ook weinig betekenen. Een dag lesgeven wordt vaak gevuld met het ondersteunen van een lerares of zelfstandig geven van een vak in een klas. Dit is uiteenlopend van de taal Xhosa tot vakken zoals rekenen, Engels en techniek.
Goed, het onderwijs loslatende en zodoende praten richting mijn eigen afscheid van Zuid-Afrika kwam het eind zo tijdens de laatste dagen van Juni steeds dichter in zicht. Een enorm leuke en leerzame ervaring die ik heb mogen opdoen en waar ik oprecht ook iedereen die hier onderdeel van was voor wil bedanken, liep op zijn einde. Een dag voor mijn eigen vertrek ging sportcoordinator Heather Jones waarmee ik de laatste twee maanden goed bevriend was geworden naar huis voor 2,5 week om daarna weer terug te komen. Dit was wederom een deel van het afscheid nemen van Zuid-Afrika. Samen met de chauffeur van de bus die ons dagelijks naar de scholen bracht waren we met z'n drieën vaak bij elkaar. Ashie, de chauffeur van United Through Sport kon je altijd voorzien van goede adviezen en is een expert in het organiseren van een 'braai'. Ook een top vent! Uiteindelijk op 30 juni was het tijd om na ongeveer +/- 140 dagen de accommodatie en het land te verlaten. Speciaal voor mij hadden de overgebleven vrijwilligers gevraagd of ze allemaal mee mochten naar het vliegveld om mij uit te zwaaien. Eenmaal bij het vliegveld aangekomen wist ik het op een gegeven moment niet meer waar ik moest zoeken waardoor ik gevoelsmatig alles kwijt was geraakt van paspoort tot vliegticket nog aan toe. Maar gelukkig konden de vrijwilligers en Roxy (vrouw van de baas) mij even aanwijzen in welk verdraaide vakje ik toch ook als weer wat had gestopt.
Het afscheid was lastig en daarmee heb ik denk ik wel genoeg gezegd. Geweldige mensen ontmoet, geweldige ervaringen meegemaakt en ontzettend veel geleerd! Niet alleen op didactisch niveau maar bovenal op persoonlijk niveau veel kunnen bijleren. En zo, komt er een einde aan een trip die beter was dan ik ooit had kunnen wensen. Misschien wat te weinig Nederland geïnformeerd over mijn voortgang en ervaringen maar ik kan nu tenminste zeggen dat ik de volledige SA (South Africa) experience heb meegemaakt!
Baie dankie.
Julian
Een welgemeende oprechte excuses. Dat dit ik in mijn vorige blog ook al omdat ik voor een lange tijd niks had laten horen maar dat doe ik dus nu ook weer.
Ja, en dan zonder dat ik het doorheb zit ik inmiddels alweer een kleine week in Nederland te vertoeven in plaats van de Zuid-Afrikaanse bodem onder mijn voeten. Onbegrijpelijk om te beseffen dat na een ervaring van dik 4,5 maand het vorige week dinsdag tijd was om weer naar 'huis' te gaan. De aanhaling in de vorige zin is expres omdat op een gegeven moment de accommodatie van United Through Sport South Africa ook wel echt aan als 'thuis' aanvoelde. Gedurende de gehele stageperiode kom je met veel verschillende mensen in contact (vrijwilligers en medewerkers) waar je op een bepaalde manier afhankelijk van de persoon een band mee opbouwt. De ene persoon vertrekt na vijf weken alweer terwijl de ander, neem de medewerkers van UTS permanent blijven. Met name de laatst genoemde, alle medewerkers van United Through Sport hebben mijn afscheid van Zuid-Afrika moeilijk gemaakt.
Aan de andere kant was het afscheid nemen van de personen waar ik in Zuid-Afrika het meest 'close' mee was op 10 mei al begonnen. Mijn stagemaatje en tevens huisgenoot Sare Leijkdekkers verliet na drie maanden van geweldige ervaringen het land om weer Nederland in geur en kleuren aan te voelen. Samen met haar heb ik ook het evenement georganiseerd voor 130 kinderen uit diversen townships waarvoor je wellicht gedoneerd hebt. Dit evenement was een groot succes en met grote tevredenheid konden wij dan ook terugkijken op dit project! Met name door het harde werken van Sare en de goede communicatie onderling konden wij deze opdracht tot een succes brengen. Begrijpelijkerwijs waren de dagen naar haar afscheid even wat minder, maar gelukkig werd ik nog omringt door één ander Nederlander die ik voor deze trip nog niet kende maar waarvan ik nu wel echt kan zeggen dat het een top vent is! Samen met Jelle hebben we de laatste drie weken van zijn trip tot begin juni de kwaliteiten van de kinderen binnen cricket en tennis mogen uitbreiden. Met name de momenten waarop wij de kinderen probeerden aan te spreken in het Nederlands zorgden voor hilarische momenten. Ook de invloed van ons Nederlanders op de (internationale) vrijwilligers was er één om te benoemen. Met name de stem van André Hazes die zo heerlijk de woonkamer in kan huilen zorgde voor wat gefronste wenkbrauwen. Daarnaast weten de vrijwilligers ook af van de Snelkookpan-song van Hans Teeuwen die dagelijks over de speaker van de bus schreeuwde. Maar helaas ook van deze knul moest er afscheid genomen worden op 2 juni waarnaar de resterende dagen van de maand er geen mogelijkheid meer was om Nederlands te praten. Dus sindsdien 24/7 alles lekker in het Engels verwoorden en dat ik uiteindelijk ook begon te dromen in het Engels was een bevestiging dat mijn hersenen langzamerhand de Nederlandse taal begon te verstoten. Gelukkigerwijs ben ik net op tijd naar huis gegaan om de Nederlandse sentimenten te behouden al moet ik soms mijzelf nog wel even betrappen op een Engels woordje tussendoor.
Sinds de laatste maand ben ik ook één dag in de week in plaats van het geven van sportlessen, gaan lesgeven op een basisschool waarmee United Through Sport een samenwerkingsverband heeft. Deze keuze heeft voor mij heel wat ophelderingen gegeven van hoe onderwijs ook ingericht kan zijn. Het grootste en meest essentiële verschil is wel het gebrek aan educatie wat wordt aangeboden. Schrik niet als ik zeg dat er regelmatig voor twee klassen van gemiddeld 35 kinderen per klas maar één lerares staat ingepland. Dit betekent dat de lerares het grootste deel van de tijd en soms wel de gehele dag niet aanwezig is in het klaslokaal. Even een plaatje schetsend. De kinderen komen 's ochtends om half acht binnen in het klaslokaal en om acht uur komt de lerares binnen om haar tas neer te zetten waarnaar zij de bladzijdes van het boek opschrijft op het bord en vervolgens het klaslokaal verlaat voor twee uur. Deze kinderen hebben vervolgens geen flauw idee wat zij moeten doen en gaan uit verveling maar met elkaar stoeien/vechten. Wanneer het volume in het klaslokaal te hoog oploopt dan kan het nog wel eens voorkomen dat de lerares even binnenkomt met een plastic stok om te dreigen en haar stem tot het maximale inzet. Vaak wordt deze plastic stok gebruikt om op de tafels te slaan om de aandacht te krijgen. Soms gaat het nog wel eens iets verder en dan moet een kind ongeacht leeftijd het bekopen met een tik van met de plastic stok op het achterhoofd. Iets wat in Nederland nooit getolereerd zal worden en zal leiden tot onmiddellijk ontslag. Officieel is dit in Zuid-Afrika ook niet toegestaan maar net zoals wij in Nederland soft-drugs gedogen gebeurd dit hetzelfde met het slaan van kinderen binnen het (basis)onderwijs. Erg triest om te zien maar buitenom dat wij de kinderen steun geven en helpen met het verbeteren van hun kwaliteiten binnen het onderwijs kunnen wij ook weinig betekenen. Een dag lesgeven wordt vaak gevuld met het ondersteunen van een lerares of zelfstandig geven van een vak in een klas. Dit is uiteenlopend van de taal Xhosa tot vakken zoals rekenen, Engels en techniek.
Goed, het onderwijs loslatende en zodoende praten richting mijn eigen afscheid van Zuid-Afrika kwam het eind zo tijdens de laatste dagen van Juni steeds dichter in zicht. Een enorm leuke en leerzame ervaring die ik heb mogen opdoen en waar ik oprecht ook iedereen die hier onderdeel van was voor wil bedanken, liep op zijn einde. Een dag voor mijn eigen vertrek ging sportcoordinator Heather Jones waarmee ik de laatste twee maanden goed bevriend was geworden naar huis voor 2,5 week om daarna weer terug te komen. Dit was wederom een deel van het afscheid nemen van Zuid-Afrika. Samen met de chauffeur van de bus die ons dagelijks naar de scholen bracht waren we met z'n drieën vaak bij elkaar. Ashie, de chauffeur van United Through Sport kon je altijd voorzien van goede adviezen en is een expert in het organiseren van een 'braai'. Ook een top vent! Uiteindelijk op 30 juni was het tijd om na ongeveer +/- 140 dagen de accommodatie en het land te verlaten. Speciaal voor mij hadden de overgebleven vrijwilligers gevraagd of ze allemaal mee mochten naar het vliegveld om mij uit te zwaaien. Eenmaal bij het vliegveld aangekomen wist ik het op een gegeven moment niet meer waar ik moest zoeken waardoor ik gevoelsmatig alles kwijt was geraakt van paspoort tot vliegticket nog aan toe. Maar gelukkig konden de vrijwilligers en Roxy (vrouw van de baas) mij even aanwijzen in welk verdraaide vakje ik toch ook als weer wat had gestopt.
Het afscheid was lastig en daarmee heb ik denk ik wel genoeg gezegd. Geweldige mensen ontmoet, geweldige ervaringen meegemaakt en ontzettend veel geleerd! Niet alleen op didactisch niveau maar bovenal op persoonlijk niveau veel kunnen bijleren. En zo, komt er een einde aan een trip die beter was dan ik ooit had kunnen wensen. Misschien wat te weinig Nederland geïnformeerd over mijn voortgang en ervaringen maar ik kan nu tenminste zeggen dat ik de volledige SA (South Africa) experience heb meegemaakt!
Baie dankie.
Julian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
